Rezerwat Zajęcze Wzgórze jest leśnym utworzonym w południowo-zachodniej części Sopotu obszarem o powierzchni 11,74 ha. Uznany jako rezerwat zostały w 22 kwietnia 1983 roku zgodnie z Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego (MP Nr 16, poz. 91). Jego głównym obiektem ochrony jest ekosystem kwaśnej buczyny niżowej (Luzulo pilosae Fagetum) strefy krawędziowej Pojezierza Kaszubskiego z licznymi okazami drzew o cechach pomnikowych, liczących 150-200 lat. Są to głównie sosny(Pinus sylvestris) buki (Fagus sylvatica) i dęby (Quercus).
Spośród flory na uwagę zasługują, oprócz wymienionego już starodrzewu, trzy gatunki, które podlegają ochronie ścisłej: jarząb szwedzki (Sorbus intermedia), bluszcz pospolity (Hedera helix) oraz pojedyncze osobniki cisa (Taxus baccata). Na terenie rezerwatu stwierdzono 175 gatunków roślin naczyniowych z czego około 130 to gatunki lokalnie rodzime.
Ciekawym zjawiskiem które można zaobserwować jest proces samoczynnej przebudowy drzewostanu, objawiający się obumieraniem i rozkładem starych drzew oraz pojawianiem się w ich miejscu nowego pokolenia. Zjawisko to sprzyja różnicowaniu biocenoz, zwłaszcza w grupach: bezkręgowców, mszaków, grzybów i in.
W ostatnich latach stwierdzono na jego terenie występowanie rzadkich gatunków owadów, które związane są z drzewostanem starym, co podkreśla wartość przyrodniczą rezerwatu. Występowanie starodrzewu stwarza sprzyjające też warunki dla gniazdowania ptaków dziuplastych.
W mniejszym lub w większym stopniu na całym terenie rezerwatu widać degradację runa leśnego. Powodem tego jest intensywne zadeptywanie roślinności przez spacerowiczów, oraz wnikanie gatunków obcych: uprawianych w ogródkach, chwastów przydomowych i ruderalnych. Dotyczy to głównie wschodniej części omawianego obiektu, graniczącej bezpośrednio z obszarem miejskim Sopotu, skąd też usuwane są do lasu różne odpady.