Gdynia

Gdynia jest największym miastem należącym do Komunalnego Związku Gmin „Dolina Redy i Chylonki”, jej powierzchnia wynosi 13 550 hektarów. Przeszło 45% (ok. 6160 ha) terenów miasta zajmują lasy, z czego większość to lasy Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego (TPK). Podłużny charakter zabudowy miejskiej Gdyni sprawia, że obszary leśne TPK przylegają bezpośrednio do większości dzielnic miasta. Taki układ powoduje, że tereny parku stanowią główną bazę wypoczynkowo-rekreacyjną mieszkańców. Jest to korzystne ponieważ Gdynia posiada bardzo mało wewnątrzmiejskich terenów zieleni powszechnie dostępnej.

Wśród dzielnic z przewagą zabudowy jednorodzinnej zieleń miejską reprezentują ogródki na prywatnych posesjach. Ich stan jest zależny od inwencji twórczej właściciela. Miasto zachęca do poprawy wizerunku ogródków przez organizowany od 1993 roku konkurs na najładniejszy ogród: „Gdynia w kwiatach”. Pod względem wartości przyrodniczej cenniejsze są ogródki w starszych osiedlach domów jednorodzinnych, takich jak Orłowo czy Kamienna Góra.

Zespół parkowo-ogrodowy Kamiennej Góry.
Zespół parkowo-ogrodowy Kamiennej Góry.
Fot. Zespół parkowo-ogrodowy Kamiennej Góry.

Obszar Kamiennej Góry tworzy zespół parkowo-ogrodowy w skład którego oprócz zagospodarowanych zielenią posiadłości z okresu międzywojennego, wchodzi jeszcze park „Kamienna Góra” oraz porośnięte bukiem, klonem, sosną i dębem skarpy klifu i zbocza góry. Teren ten jest reprezentacyjnym miejscem Gdyni, gdzie prócz gatunków rodzimych spotkać jeszcze można drzewa i krzewy ozdobne, takie jak: cisy, jałowce, cypryśniki czy żywotniki. Kolorytu dodają dobrze zagospodarowane zieleńce i skwerki urozmaicone małą architekturą.

Ciekawym terenem zieleni wewnątrzmiejskiej jest zespół dworsko-pałacowy przy ulicy Folwarcznej w Orłowie. Pozostałością po posiadłości dworskiej jest XVIII wieczny dwór, w którym obecnie znajduje się I Akademickie Liceum Ogólnokształcące. W parku dominują gatunki rodzime: dęby, buki, wierzby, topole, olsze i cisy. Z drzew obcych znaleźć tu można: daglezje, grochodrzewy oraz kasztanowce, z których jeden jest pod ochroną pomnikową.

Kolejnym zespołem dworsko-pałacowym w Gdyni jest „Park Marysieńki” w Kolibkach. Osiemnastowieczna własność Króla Jana III Sobieskiego to obecnie neogotycki dwór z okazałym budynkiem gospodarczym z XIX wieku, gdzie mieści się stadnina. Na terenie parku rośnie najstarsze drzewo w Gdyni zwane „Dębem Marysieńki”. Jego wiek szacuje się na 400 lat, a obwód wynosi około 660 cm. Pomnikiem przyrody jest też Kasztanowiec biały, który jest młodszy o około 250 lat. Prócz dębów i klonów w parku występują również klony, lipy, jesiony i buki.

W centrum śródmieścia na rogu ul. 3 Maja i 10 Lutego, na zapleczu budynku przedwojennego banku z 1929 roku, znajduje się niewielki, ogrodzony teren zieleni. Jest on porośnięty drzewami owocowymi takimi jak: jabłonie, wiśnie i grusze, które stanowią pozostałość sadu. Znaleźć można tam również wierzby i topole.

Z ogólnodostępnych terenów zielonych Gdyni można też wymienić szeroki pas drzew wzdłuż ulicy Piłsudskiego. Aleję tą tworzą dwa rzędy okazałych buków czerwonych, do których w pobliżu morza dochodzą również topole i modrzewie.

Zespół parkowo-ogrodowy Kamiennej Góry
Fot. Zespół parkowo-ogrodowy Kamiennej Góry.

Mniej okazałą aleję tworzą drzewa na Skwerze Kościuszki, które przechodzą w Park Rady Europy przy ul. Borchardta. Urozmaiceniem są tu dobrze zadbane kwietniki i fontanna. Z niewielkich skwerków wymienić można skwer Plymouth na rogu ul. Świętojańskiej i Al. Marszałka Józefa Piłsudskiego, gdzie spotkać można takie ciekawe gatunki drzew jak: klon tatarski, szakłak zwyczajny i morelę pospolitą. W ostatnich latach w dzielnicy Chylonia miedzy ulicami Wiejską i Chylońską, za budynkiem nadleśnictwa Gdańskiego, powstał niewielki park.

W północnych dzielnicach Gdyni (Pogórze, Obłuże, Oksywie), praktycznie nie ma żadnych parków, ich funkcje po części tworzą niewielkie kompleksy leśne krawędziowej części Kępy Oksywskiej. Drzewostan w nich jest młody i mało okazały, a przeważającym w nim gatunkiem jest sosna. Pomimo tego umożliwiają one kontakt z naturą mieszkańcom z niemal całkowicie pozbawionych zieleni osiedli wielokondygnacyjnych.